«Με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα»… Προσκύνημα στη
Μακρόνησο 27 Μάη 2012
Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να ρωτάω τον παππού μου
για την εποχή που ήταν νέος, για τα πρώτα χρόνια του στη δουλειά, για τον
ξενιτεμό με τα μπουλούκια των μαστόρων. Όταν είσαι παιδί διψάς για τις
αφηγήσεις των μεγαλύτερων, τις ακούς σαν παραμύθι. Δεν ήταν εύκολο, ήθελε
προσπάθεια από τη μεριά μου για να του αποσπάσω κάποιες ιστορίες. ¶λλες
φορές τον ρωτούσα για την Αλβανία, για τις εμπειρίες του από το Μέτωπο. Δεν
θυμάμαι να μιλούσε πολύ γιΆ αυτά. Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα και έκανα πολλά
χρόνια για να το εξηγήσω, ήταν η άρνησή του να μου μιλήσει για τις «επισκέψεις»
του σε διάφορους τόπους εξορίας. Όταν τον ρωτούσα, ειδικά για την Μακρόνησο,
σώπαινε και γύριζε το βλέμμα του αλλού.